Liefste
bloglezers
Ook vandaag was
het weer kwart over zes toen we opstonden. Het wordt wel steeds moeilijker om
op tijd aan het ontbijt te verschijnen. We werden weer eens verwend door onze
ontbijtploeg, met overheerlijke pannenkoeken en de rest van de fruitsla, om onze
laatste dag in Hodora echt álles te kunnen geven.
Rond half 8
vertrokken we naar school voor onze laatste lesjes aan de kleinsten. De laatste
lesjes waren geen lesjes zoals gewoonlijk, het waren vooral actieve lesjes waar
de kinderen verzot op waren. We dansten, zongen, turnden en deden eens goed
zot. De kinderen kwamen na de les allemaal op ons afgestormd alsof we echte VIP’s
waren. Onze handtekeningen waren razend populair. In tussentijd waren er weer
twee Roemies voor de allerlaatste keer op bezoek bij Aura en Vladuts. Aura
amuseerde zich rot met de zelfgemaakte Memory terwijl we Vladuts gelukkig
konden maken met enkele liedjes en dansjes.
’s Middags bleven
we wat langer op school. Geen enkele Roemie had enig idee wat er aan de hand was,
tot een heerlijk barbecuegeur onze neus voorbijvloog. De leerkrachten hadden
voor ons weer een verrassing in petto. Professioneel verzwegen: een lunch met
heerlijk vlees en lekkere pizza’s. De pizza’s hadden al een lange weg in de
taxi achter de rug en smaakten ons enorm. Samen met de leerkrachten van het
plaatselijke schooltje smulden we ons buikje rond. We voelden ons heel vereerd
(en een beetje gegeneerd ) met deze overheerlijke lunch.
Iets na ‘ora
trei’ ofte ‘drie uur’ arriveerden we op de weide waar de kinderen (die de
laatste dagen sterk in aantal waren toegenomen) ons al stonden op te wachten.
Een laatste keer gaven we hen alles wat we konden. Dr afwisseling van een aantal
nieuwe spelletjes en de 'alltime favourites' was een garantie tot succes en al
snel was het ‘ora cinci’ (vijf uur)… Onze vaste afsluiter, (‘Vrolijke vrienden’
('prieteni fericit)'), was meer dan anders emotioneel beladen en enkele tranen
rolden subtiel over onze wangen.
Net als de
vorige dagen volgden de kinderen ons op weg naar ‘de villa’. Hier toegekomen
was het echte hartbrekende moment daar. Na vele kusjes, knuffels en ‘high fives’
gingen we naar binnen. Terwijl we van de lekkere spaghetti aten, die de
leerkrachten deze keer voor ons hadden gemaakt, zongen de kinderen luidkeels
voor de deur. Ze riepen namen van Roemies. Hoe kan je dan anders? We stonden na
het eten snel weer buiten… Hoewel dat niet de bedoeling was. Er diende ingepakt
te worden, want de dag was nog niet voorbij.
Opnieuw rond
half 8 (maar dan ’s avonds) gingen we op weg, weer naar de school voor nog een
verrassing! In dezelfde ruimte waar we ’s middags dat heerlijke maal hadden,
stonden nu enkele rijen stoelen. Meteen na onze aankomst traden leerlingen van de school, in traditionele kledij, de kamer binnen. Ze
brachten ons typisch Roemeense dans en zang, een echt spektakel! En wanneer de
dansers ons ten dans vroegen, brak het feest los. Typisch Roemeense klanken
wisselden af met Nederlandstalige schijfjes en bekende liedjes die we allen
kenden. Van een taalbarrière was nu helemaal niets meer te merken. We dansten
vrolijk alle emoties van de voorbije dag van ons lijf. (Hoewel die emoties nooit
helemaal verdwenen). Rond middernacht keerden we huiswaarts. De dag erna zouden
we immers opnieuw vroeg uit de veren moeten voor de terugreis naar Boekarest.
Een zware dag.
Een wondermooie dag. Een dag vol emoties. Een dag die ons hart deed smelten.
Een dag om nooit meer te vergeten. Een reis. Maar vooral een dag met een
belofte: We komen hier terug. Tot ziens. La revedere.
Bloggers van de
dag: Ines en Stef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten