3 april - Sarutmana in Cirligele

Onze ontbijtplek in Brasov is een uitbouw op zolder met aan drie kanten ramen van onder tot boven. We sippen van onze koffie en smeren onze boterhammen met choco  en ondertussen worden we omgeven door neerdwarrelende sneeuwvlokjes. Een sprookjesachtig zicht. En wij zitten comfortabel warm binnen met onze dampende kop koffie of thee.

Vandaag brengen we een bezoek aan Brasov. Dat is echt een mooi stadje met een rijke geschiedenis. De Roemies trotseren de sneeuw en bezoeken mooie orthodoxe kerkjes waarvan de toegang verborgen zit tussen twee winkels. Het smalste straatje blijkt toch niet smaller dan het Hemdsmouwken in het Begijnhof van Lier. Alleen Renée met de lange benen slaagt erin om zich wat omhoog te duwen met de voeten aan de ene kant en haar rug aan de andere. Voor een poort die doet denken aan die van een kasteel van de Efteling beelden ze samen een sprookje uit, ze dringen een school binnen om er met de twee leerlingen die die dag instaan voor het onthaal een babbel te doen over het Roemeense schoolsysteem en ze begeven zich op pad naar een heel mooi kerkje met een schilderachtig kerkhof wat buiten de stadspoorten gelegen. En dan is het tijd voor een culinaire verkenning van wat er zoal op het menu staat in het pannenkoekenhuisje. Sommige Roemies gaan voor hartig en krijgen zelfs frieten of kroketballetjes boven op hun exemplaar. Andere kiezen zoet en krijgen een indrukwekkende schotel met perziken of bananen. De porties zijn heel ruim. Toch gaan alle borden leeg terug naar de keuken; overschotjes worden vakkundig weggewerkt door nieuwsgierige dames van de groep die van zoveel mogelijk pannenkoeken willen proeven. Mission accomplished!

En dan gaan we weer op weg naar ons hotel. Daar wachten onze koffers op ons en hebben we afgesproken met Mihai, de lieve en rustige chauffeur die ons gisteren ook al veilig overal heenbracht. Het is een behoorlijk lange rit door de bergen naar het dorpje waar we tot volgende week donderdag zullen verblijven. Met onze bagage erbij zit het busje helemaal vol! Julie neemt weer haar plaats in naast onze chauffeur en weg zijn we! We rijden eerst door het platteland. In sommige dorpjes zit de ene ooievaar na de andere op zijn nest, boven op een elektriciteitspaal. Dan rijden we langs haarspeldbochten door de sneeuw naar de overkant van de bergen. Er lopen overal heel wat katten en honden op straat.  En dan is er plots een 'tok'-geluid: ons busje raakt een overstekende poes. We schrikken allemaal, niet in het minst de chauffeur zelf. Hij is helemaal van slag, hij verontschuldigt zich, slaat een kruisteken en zijn gezicht betrekt; hij ziet er plots enorm verdrietig uit. Tijdens een plaspauze zien we hem wenen achter het busje. Julie en Ann proberen hem te troosten.
We doen ongeveer een uur langer over de tocht dan voorzien.  Ondertussen is het gestopt met sneeuwen. Het zonnetje schijnt zelfs weer.

En dan komen we aan bij het oude gemeentehuis van Cirligele waar een heus ontvangstcomité voor ons klaar staat. We krijgen een knuffel en een korte speech van de bezielde en gedreven burgemeester, de lieve schooldirectrice en een juf van de kleintjes, van de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf, onze buurvrouw deze week, haar dochter Maria en haar knappe zoon Alexandro die meteen heel erg in de smaak valt bij de Roemies en van onze superlieve Adina en Mihai, het hart in Roemenië van ons project. Het weerzien en de ontvangst zijn hartverwarmend. Velen krijgen een krop in de keel. De mama van Adina heeft voor ons gekookt: soep, aardappelstomp met vleesballetjes of falafel en sla en een toetje. Lekker!

Ze leren ons een Roemeens gebruik: dat van Sarutmana. Dat is een heel mooi woord, letterlijk betekent het iets als 'ik geef je een handkus', het is vooral een teken van heel groot respect en veel liefde, een woord dat je bijvoorbeeld zegt op moederdag of als je je mama twee maanden niet gezien hebt.

En dan brengen we wat orde in de chaos van onze koffers en matrassen in de vergaderzaal. Al het materiaal wordt ook wat geordend: geschenken, materiaal voor het crisiscentrum of voor onze lesjes in de lagere school volgende week.

Voor we het weten is het al 11 uur. In bed worden nog artikels uit Flair voorgelezen en dan gaat het licht uit!

Er zijn blijkbaar vier snurkers, een paar knarsetanders en nog enkele smakkers, maar we plakken er geen namen op! Our lips are sealed!  Ervaren reizigers als we zijn, brachten we oorstopjes mee. Zo kunnen we allemaal lekker slapen! Als roosjes!