Na een uitgebreid ontbijtbuffet stappen we naar het Paleis van Ceaucescu. Tot opluchting van Julie (op hoge hakken vandaag) is dat maar om de hoek! Het is het tweede grootste administratief gebouw ter wereld, na het Pentagon! Indrukwekkend. Er zouden onder de grond nog minstens evenveel verdiepingen zitten als bovengronds en er zou ook een geheime tunnel zijn. 'Geheim' is relatief, want de mannen van Top gear slaagden erin om er met een auto in rond te crossen. Vóór dat evenement werd het bestaan van die tunnel altijd ontkend. Het ondergronds gedeelte zou de werkplek geweest zijn van de Geheime Dienst. Dat verklaart natuurlijk veel!
Voor Ann is het de vierde keer dat ze dit paleis bezoekt, nooit eerder mocht ze op het balkon. Nu wel! Op deze plek flaterde Michael Jackson ooit met 'Hello Budapest'! Vanop het balkon heb je een schitterend zicht op de rode loper op de begane grond (wellicht voor de parlementsleden die hier hun boterham komen verdienen of voor de ontvangst van één of andere buitenlandse 'hoge' bezoeker). Het bloemenplantsoen vlak vóór het gebouw lijkt een getrouwe afbeelding van Sid uit Ice Age, zo vinden de Roemies. We kijken uit op een soort van Avenue des Champs Elysées, maar dan een tikkeltje breder dan de Parijse versie, want zo wilde dictator Ceaucescu het en wat hij wilde was wet. Alles aan dit paleis straalt grootheidswaanzin uit, drang om te imponeren. Er zijn meer dan 1000 zalen en ontvangstruimtes, om ter hoogst, om ter grootst, om ter leegst (!), met om ter meeste marmer, zijde, ingelegd hout, goud, ... En alles is gemaakt door Roemenen en met Roemeense materialen! Zo moesten de schoolkinderen in de jaren tachtig de rupsen voederen die de zijde voor de gordijnen van dit paleis produceerden. De nonnen in de kloosters moesten de gordijnen naaien, ... De krulletjes op de plafonds spiegelen die van de tekeningen van de tapijten. Gedurende meer dan tien jaar werd er 24/7 aan het paleis gewerkt. Het heeft miljarden gekost en grote offers van de bevolking in een periode dat de staat de schulden aan het IMF aan het terugbetalen was en er dus sowieso al verschrikkelijke armoede heerste in het land. Een heel authentiek stuk van Boekarest, inclusief kloosters en duizenden woningen van gewone mensen, moesten wijken voor dit luxueuze mastodontgebouw dat zo'n tegenstrijdige emoties oproept.
Het is een prachtige dag. We bestellen onze lunch bij McDonald's en picknicken in een park. En na de lunch blikken we samen met Mihai en Adina terug op onze reis. Zijn er dingen die we nog beter kunnen doen? Wat zullen we nooit vergeten? Wat heeft ons het sterkst geraakt? Wat vonden we super? Een fijn, zonnig en positief kringgesprek.
We stappen door het park terug naar ons hotel. Onze taxibus staat al te wachten. We doen nog vlug een laatste plasje in Boekarest, laden onze koffers in de bus, nemen afscheid van Adina en Mihai ('Kunnen we hen echt niet meenemen?') en weg zijn we, richting luchthaven.
Daar worden we even twee groepen, om aan de taks voor grote groepen te ontsnappen. Sommige Roemies worden heel grondig gefouilleerd. Zelfs de inkomkaartjes van het paleis van de dicator en de papieren zakdoek in de broekzak van Ann moeten extra gecontroleerd worden in de scanner! Ook het witte zakje met geld dat altijd veilig onder haar kleren heeft gezeten, moet gescand worden! Papier en zeker geld kunnen gevaarlijk zijn op het vliegtuig, zo lijkt het!
Het vliegtuig is maar voor twee derde gevuld. Het is een rustige vlucht met lekker eten en voldoende drinken.
Blijkbaar hebben we de wind mee, want we landen twintig minuten vroeger dan voorzien! Onze koffers en rugzakken rollen bij de eerste van de band. We hebben geluk!
De ouders staan ons ondanks het vroege uur al op te wachten.
En dan komt er een kreet van Julie: zij is ergens in Zaventem haar jas met gsm vergeten! Met een speciale toelating mag ze terug naar de ruimte met de bagagebanden. Daar wordt ze van het kastje naar de muur gestuurd. Ongeveer een half uur later komt ze met haar jas aangelopen. We halen opgelucht adem! De stoom komt nog uit haar oren! Gelukkig zit haar gsm nog waar ze hem had gestopt.
En dan is het echt tijd om afscheid te nemen.
Het was een fantastische ervaring, een geweldige reis met een supertof team Roemies!
La revedere!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten