1 april - Van Boekarest naar Hodora

We hebben ons deze morgen uitgebreid gedoucht en onze batterijen zijn opgeladen, letterlijk dan. Dat is maar goed ook, want vandaag trekken we naar Hodora voor het echte werk, in minder luxueuze omstandigheden. Het eerste toeristische luik van onze vakantie is achter de rug. 

Na een korte rit met de taxi (waarvoor we vandaag maar liefst 8 keer minder moeten betalen dan gisteren ...) zijn we weer in het Gara de nord. We hebben vier taxi’s nodig en er is er dus een bij zonder begeleider. Als de chauffeur van dat voertuig niet kan weergeven op een briefje van 100 lei uit de pot en Justien haar eigen geld bovenhaalt, probeert de bestuurder haar geld te grabbelen. Die man heeft pech dat hij met assertieve Justien te maken heeft. Heel kordaat zet ze hem op zijn plaats en zijn grijpgrage handen worden handig weggeduwd. Aha! 

In het station slaan we eten en drinken in voor de lange treinrit. Om 11 uur stipt vertrekt de trein. Hij zit propvol. De meeste van onze genummerde plaatsen zijn al bezet. Blijkbaar heeft niet iedereen een ticket gekocht en mensen met een ticket kiezen nogal eens zelf hun plaatsje uit. Het resultaat: chaos! Het is een heel geregel voor we allemaal bij elkaar kunnen plaatsnemen. Tegenover ons zit een dame die wat kwistig is omgesprongen met haar make-up. Haar lippenstift benadrukt ook de centimeter eronder en haar haarloze wenkbrauwen zijn sterk in de verf gezet, net als haar ogen. Ze lijkt wel een mislukte clown. Ook tijdens deze rit passeert ‘de schuiver’ door de middengang. Die zijn we al eens tegengekomen op het gangpad van de trein naar Brasov. We vonden het een verschrikkelijk beeld, tot we dezelfde man een beetje later vrolijk op een perron zagen rondstappen. Een andere bedelaarster komt snikkend en blootsvoets door het gangpad met een blad met haar levensgeschiedenis in de hand, tot een boze kaartjesknipper haar resuluut achtervolgt en wegstuurt. Ook verkopers doen de ronde. Ze leggen hun spullen op de tafeltjes van de passagiers. Even later komen ze dan terug om hun koopwaren weer op te halen en hier en daar iets aan de man of vrouw te brengen. Lotte en Saan kopen allebei een hoesje voor hun ipod. Ze beginnen de kunst van het afdingen onder de knie te krijgen. Voor minder dan een euro worden ze de nieuwe eigenaar van een ipodjasje. Het ziet er nog mooi uit ook. 

Koen installeert Windows op de laptop die we aan de school van Hodora zullen schenken morgen. Gelukkig hebben we zo’n computerwizzard in de groep. Hij helpt ook de leerkrachten die op hun kleine laptop een filmpje willen zien. Na zijn deskundige assistentie, hebben zij niet enkel beeld, maar ook klank.

We passeren de grauwe voorsteden en dan uitgestrekte glooiende landschappen. Een stuk of tien ooievaars troepen samen op een veld. We zoeven ook voorbij de plaatselijke vestiging van Arcelor Mittal. Ook deze treinrit is sneller voorbij dan het spoorboekje ons deed geloven. Het is even hectisch als we 10 minuten eerder dan verwacht het station van Pascani bereiken. Een kwartiertje later hebben we onze aansluiting al naar Targu Frumos. Om half zes bereiken we dat stadje. We moeten over de sporen naar het perron stappen, het voelt onveilig aan. De twee Mihais en hun minibusjes staan ons al op te wachten. Iedereen, ook de jongens, krijgen twee welkomstkussen en dan vertrekken we naar onze eindbestemming, Hodora. Het is prachtig weer: de zon schijnt en er is een helderblauwe lucht. Het dorpje ziet er een pak kleurrijker uit dan toen tijdens het verblijf van Tessa en Ann vorig jaar. Toen was het volop winter, koud, donker en nat. Hoe dichter we bij Hodora komen, hoe slechter de wegen zijn. De laatste kilometers zigzagt de minibus om de diepste putten te vermijden. De mensen op straat groeten ons vriendelijk. Andere auto’s zijn zeldzaam. Wel zien we paardenkarren.  Op zo’n paardenkar ligt een man zijn roes uit te slapen. We zetten onze spullen af bij de kleuterschool. De twee klasjes zijn omgetoverd tot slaapruimtes. De bedden hebben duidelijk al betere tijden gekend, maar ze zijn best ok en ze zijn netjes opgedekt. Daarna rijden we naar het schooltje. Daar wacht de oude directrice ons op. Ze heeft vooreen lekker maal gezorgd. De pastasoep met groenten, de lekkere puree met kip of de vegetarische maaltijd en de kaastaart vallen erg in de smaak. Ook de burgemeester komt ons welkom heten en hij heeft zelfgestookte zoete sterke drank voor ons meegebracht. Alcohol wordt hier in grote hoeveelheden genuttigd; onze leerlingen mogen ook eens proeven, een half glaasje, want we willen hen geen slechte gewoonten bijbrengen. We gaan te voet terug naar onze kleuterschool. Het is op zich niet zo ver (een kwartiertje stappen), maar het is best wel speciaal. Een stuk of tien kinderen volgen ons en proberen een conversatie met ons aan te knopen. Onze meisjes hebben meteen veel volgelingen, letterlijk dan. De oudere jongeren proberen onze knappe dames te imponeren door kunstjes met hun fiets. Slippen en draaien met een fiets zonder remmen op een slechte weg is vrij riskant. Er dondert er dan ook een van zijn fiets, tot groot jolijt van zijn makkers. Sommige van de kinderen herkennen we van vorig jaar. We zijn blij verrast om Valentina terug te zien; we hadden gehoord dat deze 16-jarige schoonheid uit een heel kansarm gezin bij een oudere man woonde in de stad. We maakten ons al zorgen om haar en haar toekomst... 

Gheorge en Constanta, onze gastouders van vorig jaar, komen ook een glaasje drinken van de fles van de burgemeester. Daarna leveren ze al onze boodschappen in de feestzaal, onze keuken en refter deze week.  Al dat eten zijn ze vorige week gaan kopen in de stad. De leerlingen stelden het boodschappenlijstje op, Lieve vertaalde het en mailde het door naarAdelina, hun dochter die in de stad studeert. Ons lijstje zorgde al voor een cultuurschok. Enkele ingrediënten bleken niet voorhanden in Roemenië, andere worden in een andere vorm verkocht. Zo wordt kaas of hesp niet in dunne plakjes gesneden, maar in schijven van een cm dik. Dat wordt nog lachen tijdens het ontbijt.  Adelina deed de aankopen samen met haar ouders, omdat ze al enkele jaren in de stad verblijft, kent ze al meer van de producten op ons lijstje. 

En dan is het tijd voor de voorbereiding van morgen en het uitpakken van de rugzakken.

Het was weer een leuke en vermoeiende dag. Vanaf morgen is het menens. Dan verkennen we het dorp en gaan we onszelf en de lessen voorstellen in de klassen.We gaan ook langs bij Aura, de burgemeester, Dorel (chiroleider, dansgroepleider, winkelier en caféuitbater) en nog enkele andere inwoners van Hodora.