31 maart - Boekarest

Na de tweede geestensessie volgt een korte nacht. Vandaag nemen we immers de trein naar Boekarest. In Brasov is de sneeuw gesmolten, maar in de bergen is er sinds de heenrit woensdag heel wat sneeuw bijgevallen! Het is stil in de trein, de meesten maken van de gelegenheid gebruik om wat slaap in te halen. De wakkeren vallen de chips aan. Ze houden het stil en netjes, het ziet er dus niet uit zoals in de jongenskamer in Brasov: daar leek een pindanotenbom ontploft.

Als we onze bestemming bijna bereikt hebben, ontdekt Jade dat we in het allerlaatste treincompartiment zitten en dat er helemaal achteraan een pracht van een zicht is. De mooie foto’s die daar werden gemaakt, krijgen jullie later wel te zien.

Twintig minuten voor de voorziene aankomsttijd rijdt de trein het station van Gara de nord binnen. Het volgende stukje van de rit is minder aangenaam: de taxichauffeurs bestormen onze groep en rekenen ons veel te veel aan voor de korte rit naar het hotel. Gelukkig kunnen we nog wat afpingelen.

Het hotel is luxueus en de kamers zijn ruim en mooi en hebben zicht op het paleis van Ceaucescu!

Om 1 uur komt Adina aan in het hotel. Zij is een vriendin van Ann en Tessa en ze heeft met de winst van de cakeverkoop voor ons een laptop gekocht voor de school van Hodora.  Zij is vandaag onze gids. We zijn erg onder de indruk van haar kennis van het Nederlands! Zij is op haar beurt onder de indruk van het enthousiasme van onze groep. Met haar genuanceerde kijk op de Roemeense maatschappij is ze voor ons een bijzonder interessante gesprekspartner.

Als we even pauzeren in het park voor het paleis van de grote dictator, waarin tegenwoordig het Parlement en de Senaat gevestigd zijn, zetten de leerlingen meteen koers naar een nabijgelegen speelkasteel. Koen, Jade, Ayna en vooral Saan laten zich er volledig gaan. Als een Roemeense puber hen even later vraagt of hij mee tikkertje mag spelen, gaat Saan helemaal uit de bol... Het wordt helemaal leuk als ook nog enkele kleine kinderen aansluiten. Als we nog eens kijken, zien we Saan en Jade op een draaimolentje met een viertal kinderen. Plots horen we een kindje van 8 jaar Nederlands spreken; zijn papa is een Nederlander die zijn moedertaal heeft doorgegeven. Er komt een geanimeerd gesprek op gang met Saan als gangmaker. De kindjes, ondertussen al een troepje, zijn helemaal in zijn ban.

Dan zetten we koers naar het Paleis voor een rondleiding van een uur. Voor we daaraan kunnen beginnen, worden we weer allemaal aan een veiligheidscontrole onderworpen.  De agenten hebben argwaan bij de diabolo van Saan. Hij moet er een kunstje mee uithalen voor ze het zaakje vertrouwen.  Ook Laura moet haar rugzakje nog eens uitladen.

Het paleis is majestueus, gigantisch, indrukwekkend, ... De gids slaat ons om de oren met superlatieven. De grootste luster biedt plaats aan vier personen. Die kunnen er langs het plafond met een trapje inkruipen om een lampje te vervangen... Stel u voor... Het gebouw is na het Pentagon het grootste ter wereld. De duurste materialen werden gebruikt voor de bouw en de inrichting: marmer, zijde, kristal, gouddraad, ... Al de grondstoffen komen bovendien uit Roemenië en iedereen die meegeholpen heeft aan de bouw was Roemeen. De leerlingen vinden het knap om te zien. Ze dromen er luidop van om in een van de zalen hun galabal te organiseren! Tegelijkertijd stuit het ook erg tegen de borst dat er zoveel geld werd geïnvesteerd in dit gebouw, terwijl er zoveel noden zijn in het land. Het heet ‘het paleis van het volk’, omdat zoveel Roemenen eraan meewerkten. Adina en haar man Mihai vertellen ons ’s avonds dat alle schoolkinderen in de tijd van Ceaucuscu zijderupsen moesten verzorgen op school. Perkind was er een quotum dat gehaald moest worden. Als zij naar het zijden behang of naar de gordijnen kijken, zien ze iets waaraan ze zelf hebben moeten meewerken!

Na het bezoek aan het Paleis van Ceaucescu, trekken we naar het oude centrum, waar we het paleis zien waar Vlad Tepes aka Dracula zes jaar geleefd heeft. We gaan ook even binnen in een orthodoxe kerk waar singles op dinsdagavond samenkomen en geld geven aan de priester om te bidden voor een partner. We wandelen voorbij de nationale bank en een heleboel andere pompeuze openbare gebouwen. De leerlingen maken zich vrolijk om een levend standbeeld (een witte Charlie Chaplin).

Voor het diner worden we verwacht bij ‘Caru cu bere’, een voormalige brouwerij vol muur- en plafondschilderingen en prachtig hout- en glaswerk. Adina heeft voor ons heerlijke typische Roemeense gerechten besteld. Het is gewoonweg verrukkelijk allemaal! Een straatartiest met twee papegaaien zorgt voor heel wat hilariteit als hij die vogels bij ieder om beurt op het hoofd zet. Wanneer hij de weelderige haardos van Wout in de gaten krijgt, tovert hij van onder zijn hoed een witte muis die even in Wouts dreadlocks mag ronddartelen. Er zijn ook professionele dansparen die hun beste beentjes voorzetten. Als ze publiek uitnodigen, zijn Saan, Tessa, Lieve, Koen en Lotte bij de gelukkigen. Op een gegeven moment klinkt er luide muziek en komen alle personeelsleden al handenklappend door de zaak gestapt. Het zijn er minstens 45, het is echt indrukwekkend.  Na de professionele dansers geven onze leerlingen ook een show ten beste. Als we de zaak verlaten, krijgen we spontaan applaus.

Het was een prachtige dag en de leerlingen hebben zich reuze geamuseerd. Enkelen onder hen zijn vastbesloten om volgend jaar terug te komen.

Morgen vertrekken we met de trein naar Hodora. Het is niet zeker dat we van daar uit iedere dag kunnen bloggen, maar we doen ons best.