6 april - Van Hodora naar huis

Het is vroeg dag: we staan om half zes op en om 6 uur vertrekken we met twee minibusjes richting Pascani om daar de trein van 7 uur 19 te nemen, alleen ... er is geen trein om 7.19 uur; die rijdt alleen als het sneeuwt, maar dat staat niet op de website van de spoordienst. Pas om 9.06 uur komt de volgende trein ... Gelukkig hebben we nog een marge in Boekarest. We zullen het vliegtuig nog halen! Oef!

In de trein worden onze identiteitskaarten en kaartnummers overgeschreven door mensen van de immigratiedienst. Het zou iets te maken hebben met de verkiezingen, maar de logica ontgaat ons ...
De vorige dagen dagen was het prachtig zomerweer, gisteren haalden we met gemak een graad of 26. Deze nacht heeft het echt gegoten en vandaag is het zwaar bewolkt. Wat een geluk dat het zo’n zalig weer was tijdens onze les- en speeldagen. In de trein kan de regen ons toch niet deren!

Er wordt veel geslapen in de trein, de leerlingen zijn veel stiller dan de vorige dagen. We hebben ook zoveel indrukken opgedaan, zoveel fijne contacten gelegd, zoveel schattige kindjes leren kennen, zo intensief lesgegeven. De confrontatie met armoede en uitzichtloosheid hebben we heel scherp aangevoeld. Het heeft indruk gemaakt op ons allemaal.

In de luchthaven wordt het even spannend. Ineens mogen we onze rugzakken niet inchecken, tenzij ze ingepakt zijn in plastiek. We krijgen er allemaal een voucher voor de inpakmachine, zodat het ons niets kost. Achteraf blijkt dat dit een test is. Men vermoedt dat we met ons 15 één groep vormen, maar omwille van de meerprijs voor groepen (zo’n honderd euro per persoon), doen we ons voor als twee kleine groepjes. Op die manier omzeilen we die meerprijs.  Iemand van groep Ann zegt toch snel iets aan iemand van groep Tessa en dat hebben ze gezien. Tessa en even later ook een van de leerlingen haar groepje worden ondervraagd. Gelukkig hebben we vooraf onze verhalen op elkaar afgestemd; we vallen dus niet door de mand. Veiligheidshalve gedragen we ons tot op het vliegtuig van Munchen naar Brussel als twee aparte groepen.

In Brussel krijgen Lieve, Tessa en Ann nog een lang concert van de leerlingen en bij de bagageband volgen nog enkele groepsknuffels. De rugzak van Ann is vermist, maar die wordt wellicht een van de komende dagen nog wel naar haar huis gebracht.

En dan komen we met veel enthousiasme de aankomsthal in.
Het was een superreis met een fantastische groep!

Beste lezers en volgers en supporters, heel erg bedankt,  jullie aanmoedigingen deden deugd, we voelden ons gesteund door velen!

En aan alle deelnemers: jullie waren de eersten van Berlaar die naar Roemenië trokken. Het was een onvergetelijke ervaring met jullie en die gaan we nooit vergeten!