Als we aankomen in onze refter, staat ons ‘ontbijtbuffet’ al klaar. Tessa en enkele leerlingen hebben daarvoor gezorgd. Een gasvuur staat er nog niet en er komt enkel koud water uit de kraan, Lieve is onze reddende engel. Zij brengt een pot met warm water mee van bij haar gastgezin. Joepie, dan is er thee en koffie en kunnen we nadien afwassen!
Voor we vertrekken, wordt Lieves hulp ingeroepen bij de vertaling van de voorstellingstekstjes voor de klassen. Kamille, Marthe en Lotte schrijven alles op hun hand, de anderen maken een spiekbriefje.
Na het ontbijt gaan we langs bij het gastgezin van Lieve. Met 7 koeien, 400 schapen, enkele varkens met 17 biggetjes en een grote bak vol kleine kuikentjes hebben zij de grootste boerderij van het dorp. De vele witte, zwarte en bruine schaapjes en vooral de lammetjes raken een gevoelige snaar bij de leerlingen. Binnen de kortste keren staan ze allemaal met zo’n lammetje in de armen! Dat is een vertederend beeld! De boeren vinden het blijkbaar grappig! De vreugde van Justien kan niet op als ze al de geitjes ziet! Verschillende leerlingen nemen zich voor om hier terug te komen als ze vrije tijd hebben.
Onderweg komen we de pastoor en zijn misdienaar nog eens tegen. Ze maken hun opwachting in alle huizen van het dorp. Tegen betaling zegenen ze de huizen... Dat is een jaarlijkse traditie vlak voor Pasen. Ook wij worden met een geparfumeerde stick gezegend op het voorhoofd!
We gaan verder op weg naar de school. De directie staat ons al op te wachten. Eerst is er een plechtige ontvangst in haar bureel. Er worden nog wat afspraken gemaakt in verband met het programma en de geschenken worden overhandigd. Ze is zichtbaar blij met de laptop. Het geld daarvoor hebben onze leerlingen verzameld met een grootse cakeverkoop op school vlak voor Kerstmis. Daarna bezoeken we alle klassen. De leerlingen stellen zich voor en ze vertellen ook aan de kinderen wanneer ze les aan hen komen geven en waarover die les dan zal gaan. Ze doen dat in het Roemeens en met veel enthousiasme. Dat kan op veel bijval rekenen. De directrices staan erbij te glunderen. Ayna is even verward als ze Koen voorstelt als Saan, maar die verspreking wordt snel en met de nodige humor opgelost. In een kleuterklasje zit een meisje in de hoek. We vragen ons al af wat ze mispeuterd heeft. Ze ziet er zo schattig en verlegen uit. Even later horen we dat ze daar niet zit omwille van haar slechte gedrag of haar grof taalgebruik, maar omdat ze bezoek heeft van een kolonie luizen. Hoe stigmatiserend om haar in de hoek te zetten.
Ondertussen is het al middag. Buiten is het al redelijk warm. Lieve begint met een volksdans op het schoolplein, ze krijgt navolging van vele kinderen en leerlingen! Daarna eten we onze boterhammen in het gras.
De schoolbus pikt ons op. Tussen 1 en 2 uur zou die moeten aankomen, uiteindelijk is ze er pas om 20 over 2. We maken van de wachttijd gebruik om het gezin van Petru en Valentina te bezoeken. Petru is het petekind van Lieve. Valentina is al 16, maar ze zit nog maar in het zesde leerjaar. Dat heeft o.a. te maken met het feit dat ze niet alle dagen naar school mag van haar ouders, omdat die vinden dat ze dan moet werken. We treffen haar aan met een betraand gelaat. Na lang aandringen komen we erachter dat ze weent, omdat ze een pak slaag heeft gekregen van haar vader, omdat ze – nu wij er zijn – naar school wil gaan. Het is hartverscheurend. We mogen het huisje binnengaan, maar dat is van binnenuit afgesloten. We kloppen op de deur, maar niemand doet open. Ook Valentina kan dus niet meer binnen. Na een hele tijd komt de vader naar buiten, hij stinkt naar de drank. Toen Lieve, Tessa en Ann hen vorig jaar bezochten, waren de beide ouders stomdronken. Het verbaast ons dan ook niet echt dat de papa ook nu weer zat is, maar we vinden het wel heel erg voor de kinderen... We nodigen Valentina uit voor het avondeten van dinsdag en we geven haar kleine geschenkjes, maar veel vrolijker wordt ze er niet van. Haar situatie is dan ook vrij uitzichtloos. Zodra ze van school is, wordt ze wellicht snel uitgehuwelijkt... En zonder diploma staat ze sowieso niet sterk op de arbeidsmarkt.
Ondertussen zorgt Saan voor vertier met zijn diabolo. Er zijn weer verschillende kijklustigen. Eentje wil het ook eens proberen. Hij vindt het duidelijk leuk, want als zijn drinkmakkers hem aansporen om met hen mee te gaan, gaat hij onverstoorbaar verder met oefenen. Saan bewijst dat hij een prima leraar is; na een half uur kan zijn leerling al behoorlijk wat kunstjes. Het is echt indrukwekkend!
Busje komt zo? Niet dus... Pas rond half drie komen we aan in Cotnari, het hoofddorp. We gaan er eerst langs op het dagcentrum, een plek waar de armste kinderen na de school naartoe worden gebracht met de schoolbus. Ze krijgen er een warm maal, kunnen er onder begeleiding hun taken maken en hun lessen leren en er is ook een ontspanningsruimte. Daarna gaan we naar het cultureel centrum. In dat gebouw is een kleine bibliotheek gehuisvest. Nieuwsgierig neemt Ann even de ‘Moderne Franse taalcursus’ door. Die was vermoedelijk ‘modern’ toen haar ouders in het middelbaar zaten en dat is al eventjes geleden ... Daarnaast is nog een ruimte waar kunstwerkjes van kinderen worden tentoongesteld. Het is best mooi om te zien. Aan de overkant van de straat is de brandweerkazerne. Die is hier nog maar enkele jaren. De brandweermannen van Nijlen reden de auto helemaal naar Cotnari en ze zorgden ook zelf voor de opleiding van de plaatselijke vrijwilligers. Koens oom Luc was een van die Nijlense spuitgasten! Koen keurt de wagen grondig. Nieuwsgierig neemt hij zelfs een kijkje op het dak.
Mihai met het blauwe minibusje brengt de helft van de groep naar Hodora. De andere Mihai wordt verwacht met zijn wit schoolbusje. Terwijl de leerlingen van het blauwe busje bij Gheorghe en Constanta (de gastouders van Tessa, Ann en Lieve vorig jaar) een ijsje eten, moeten de andere leerlingen helaas wachten op de andere Mihai, die met het witte schoolbusje. Die middag brengen we dus in twee groepen een bezoek aan Gheorge en Constanta. Zij hebben voor ons alle boodschappen gedaan met hun auto! Het is een erg warm weerzien. Er wordt volop geknuffeld en we ontsnappen niet aan hun gulheid. We hebben ook voor hen geschenkjes bij.
Daarna gaan we op bezoek bij Aura, een zwaar gehandicapt (spastisch) meisje van 24. Ze kan haar geluk niet op als ze ons ziet. De leerlingen gaan er deze week per twee allemaal een lesje geven; het is de eerste keer in haar leven dat ze les zal krijgen. Zij wordt heel graag gezien en met heel veel warmte verzorgd door haar ouders en dat is hartverwarmend, zeker na de verscheurende ontmoeting met Valentina en haar gezin...
We gaan nog iets drinken bij Dorel en wie zien we daar in het café, jawel, de pa van Valentina. Hij is ondertussen ladderzat ...
En dan gaan we terug naar onze thuis hier in Hodora. Er is ondertussen een nieuw gasvuur geleverd. Daar heeft Lieve voor gezorgd! Er was beloofd dat het om een uur of 2 aangesloten zou zijn. Tja, wat moet ik daarover zeggen, zo rond een uur of 7 is de aansluiting een feit. We zullen een laat diner hebben vandaag. Niet getreurd, ondertussen spelen onze leerlingen met de kinderen, een hele hoop! Saan slaagt erin om twee leden te strikken voor de Chiro en ook een kandidaat-leidster van 19 die Engels verstaat. Na een tijdje gedragen sommige jonge jongetjes zich als echte macho’s, ze vallen een paar van onze meisjes lastig. Met machokereltjes hebben we geen geduld, die vliegen het plein af, zo gaat dat!
Lieve, Tessa, Nincke en Wout worden door een buurvrouw uitgenodigd om een kijkje te komen nemen in hun huisje. Het is inmiddels donker buiten ... en binnen... Er is geen elektriciteit in het huisje. Een dun kaarsje verlicht de ene ruimte, als ze de andere ruimte wil tonen, neemt de vrouw des huizes het kaarsje mee. Piepklein is het er en toch leeft er een volledig gezin in. De vrouw is amper 43, maar ze ziet er zeker 60 uit, een gevolg wellicht van drankmisbruik en armoede. De 4 bezoekers zijn zwaar onder de indruk. Kan het waar zijn dat dit bestaat in de EU? En dan begint de mama over haar dochter die 8 dagen geleden een baby kreeg. Die zag het levenslicht na een keizersnede. Nu woont ze met man en pasgeboren kind in een hokje van 1 bij 2 meter in een hoekje van de schapenstal. Een woonst in de schapenstal? Daar hebben wij deze morgen niets van gezien! Tessa, Lieve, Nincke en Wout gaan zelf poolshoogte nemen. Het is nog erger dan ze zich hadden voorgesteld... Dit is echt schokkend... Wout is er helemaal stil van... Later die avond komt de familie vragen of Lieve meter wil worden van het kindje. Dat zou voor Lieve pas kunnen in augustus, maar dat is voor hen te laat. Een kind wordt hier doorgaans na drie maanden al gedoopt. Of ze dan getuige wil zijn van het huwelijk van hun dochter met de vader van het kind? Dat kan niet, omdat daarvoor een koppel nodig is en de man van Lieve is er in augustus niet bij. Geen probleem toch, vindt de grootmoeder, dan vormt ze toch voor een weekje zogezegd een koppel met een alleenstaande man van het reisgezelschap van augustus? Dat kan toch wel geregeld worden op papier? Neen dus, zo werkt dat niet. Het duurt even voor de grootmoeder dat wil begrijpen...
Rond twintig voor negen kunnen we aan tafel. Op het menu staat ‘hete bliksem’. Het zal smaken!
En daarna duiken we vroeg ons bed in, want we hebben vandaag zoveel meegemaakt en gezien en morgen is het een belangrijke dag: onze eerste lesdag!
Mijn mond valt open bij het lezen van zoveel leed en toch zoveel begrip van onze kinderen. CHAPEAU voor allen. Groetjes vanwege mama Justien
BeantwoordenVerwijderen