Vrijdag 1 april - De villa van Ceaucescu en dan naar huis

Na ons ontbijt in de hostel stappen we gezwind  naar het Paleis van het Parlement, maar wij spreken liever over de villa van Ceaucescu, ook al heeft de bekende dictator er nooit zelf gewoond. De bevolking kwam tegen hem in opstand voor de villa helemaal afgewerkt was.  Het is het tweede grootste administratieve gebouw in de wereld, na het Pentagon! Het gedeelte onder de grond is even diep als het gebouw boven de grond uitkomt. Over die verdiepingen onder de grond doet men nog steeds erg geheimzinnig. Er wordt beweerd dat dat de werk- en martelplek was van de geheime dienst. Sommigen verklaarden zelfs dat er een tunnel zou zijn die onder de grote boulevards doorloopt. Dat geheim werd openbaar gemaakt toen de mannen van Top Gear een race hielden in die tunnels!

Onder de grond worden er natuurlijk geen bezoeken met gids georganiseerd. Wij mochten onder leiding van een heel vriendelijke gids met een duidelijke Engelse uitspraak ongeveer 5% van het paleis bezoeken. Voor alle (meer dan duizend) zalen hadden we niet de tijd. Dit gebouw is vooral bedoeld is om te imponeren. Hier een luster met vijf ton kristal die je van binnenuit kan poetsen met toegang op de verdieping erboven, daar de hoogste zaal, daar een gigantische zaal met glazen dak, daar zijden gordijnen van dertig meter hoog en nog ergens een mat waar je 45 mensen voor nodig hebt als je ze eens wil uitrollen. De zalen kunnen gehuurd worden voor 5000 tot 10000 euro per dag. Nadia Comaneci, de bekende turnster, organiseerde hier haar trouwfeest. En van op het balkon riep Michael Jackson ooit ‘Hello Boedapest’ in plaats van ‘Hello Boekarest’.

Het paleis kan ons niet bekoren. We denken eerder aan hoeveel keer de kleine huisjes van Hodora in dit gebouw passen of hoeveel geld er is uitgegeven om indruk te maken, terwijl een groot deel van de bevolking in armoede leeft.

We stappen terug naar onze hostel voor ons laatste middagmaal op Roemeense bodem. Het is zomers warm.

Rond 13.15 uur staat ons luchthavenbusje voor onze deur.

Een uurtje later zijn we al in Otopeni. Ook hier hebben de incheckmachines last met onze Belgische identiteitskaarten. Dat wordt drie kwartier later opgelost aan de incheckbalie. Even later zorgt Ines nog even voor extra spanning als ze haar documenten en geld vergeet in het toilet. Gelukkig voor haar en voor ons bezorgt een eerlijke poetsvrouw het verdachte pakje aan twee militairen. Even later staan die voor onze neus met hun mitrailleurs om alles terug te bezorgen aan Ines.

Het vliegtuig heeft een beetje vertraging, maar we zijn veel erger gewoon, dus dat kan ons niet deren.

In Amsterdam lopen we zingend door de gangen. Drie ouders staan ons op te wachten, maar moeten nog even op ons wachten. Eerst volgt nog een concertje (‘Vrolijke vrienden’ in het Roemeens en een driestemmig ‘Hodora is a wonderful place’) en een knuffelronde. Ook het afscheid is intens en mooi. Zo was het al de hele reis!